Η Χιονάτη, μπλα μπλα μπλα........... Η κακιά μητριά της............καθρέφτη, μπλα μπλα μπλα......μήλο..........όμορφος πρίγκιπας.......και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερααααα.

Ε λοιπόν εγώ με τα παραμύθια τραβάω ζόρι. Τι σημαίνει δηλαδή αυτό το «έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα»? Και άντε οι καλοί του παραμυθιού έζησαν καλά (που πολύ αμφιβάλλω αλλά ας μην το ψάξουμε περαιτέρω). Οι κακοί του παραμυθιού πως γίνεται να έζησαν και αυτοί καλά? Τι έκανε δηλαδή η κακιά μητριά την επόμενη φορά που ρώτησε το καθρέφτη της και αυτός της απάντησε οτι έχει τα μαύρα της τα χάλια?

Η εκδοχή μου λοιπόν είναι η εξής:

Την πρώτη επόμενη φορά που το καθρεφτάκι της έριξε χυλόπιτα, η κακιά μητριά του τράβηξε μια στον απέναντι τοίχο και έγινε χίλια κομμάτια. Ελα όμως που δεν μπορούσε χωρίς καθρέφτη.Χρειαζόταν την επιβεβαίωση οτι είναι όμορφη. Δεν μπορούσε να πιστέψει οτι υπάρχουν ομορφότερες γυναίκες απο αυτήν και έπρεπε με κάθε τρόπο να το αποδείξει στον ίδιο της τον εαυτό.

Μια μέρα λοιπόν, σηκώνεται, και μια και δυό, τραβάει στο γέρο αλχημιστή του Βασιλείου. «Αλχημιστή μου» του λέει, «θέλω έναν καθρέφτη που να μιλάει». «Καθρέφτη να μιλάει?» ρωτάει ξαφνιασμένος ο αλχημιστής. «Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο. Μήπως σου βρίσκονται οι τεχνικές οδηγίες?». «Δεν έχω τίποτα, αλλά θέλω να τον ρωτάω ποιά είναι η ομορφότερη γυναίκα στο κόσμο και αυτός να μου απαντάει με....ειλικρίνεια» «Συγγνώμη αλλά αυτό δεν γίνεται. Για να βρει ποιά είναι η πιο όμορφη στο κόσμο χρειάζεται σύνδεση στο internet και αυτό δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα». «Ακου αλχημιστή» του αντιγυρνάει αγριεμένη η κακιά βασίλισσα, «μην μου λες εμένα δεν γίνεται. Εχω ξεπαστρέψει κόσμο και κοσμάκη εγώ. Αν μου το φτιάξεις έχεις δυο πουγκιά φλουριά. Αν δεν το καταφέρεις θα διατάξω να σου κόψουν τα Viagra.»

Τι να κάνει ο δόλιος αλχημιστής δέχτηκε να προσπαθήσει. Εξυπνος καθώς ήταν αντελήφθει οτι αυτό που ουσιαστικά ήθελε η κακιά μητριά της Χιονάτης ήταν ένας καθρέφτης που να της λέει οτι είναι η ομορφότερη γυναίκα στο κόσμο. Πως όμως θα έκανε έναν καθρέφτη να πει ψέματα? Αν της έλεγε την αλήθεια θα είχε την ίδια τύχη με τον προηγούμενο. Την τύχη όσων λένε την αλήθεια κατάφατσα.

Το σκέφτηκε λοιπόν απο δω, το σκέφτηκε απο κει, και πονηρός καθώς ήταν, βρήκε τη λύση. Σηκώνεται λοιπόν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα και πάει στο παλάτι να συναντήσει την κακιά μητριά. «Βασίλισσα μου» της λέει «βρήκα τον καθρέφτη που χρειάζεσαι. Μόνο που επειδή τον έκανα εισαγωγή απο το γειτονικό Βασίλειο θα κοστίσει κάτι παραπάνω λόγω δασμών». «Πόσο δηλαδή?» ρωτάει η μητριά της Χιονάτης. «Ε να, 4 πουγκιά φλουριά και δωρεάν Viagra εφ όρου ζωής». «Φέρε να τον δω» και πέρνοντας το γλυκύτερο και γοητευτικότερο ύφος της, κοιτάζεται στον καθρέφτη και τον ρωτάει «Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιά είναι η ομορφότερη γυναίκα στο κόσμο?». «Γκουχ, γκουχ» ακούγεται ο καθρέφτης, «Definitely not you. You are the most ugly and malicious woman ever looked in me» της απαντά. «Τι είπε?» ρωτά ξαφνιασμένη η μητριά. «Γιατί δεν τον καταλαβαίνω?» «Μεγαλειοτάτη μου, μιλάει την γλώσσα του γειτονικού βασιλείου. Είπε οτι εσύ είσαι η ομορφότερη και γλυκύτερη γυναίκα στο κόσμο». «Αλήθεια λες? Πρόσεξε γιατί αν καταλάβω οτι λες ψέματα αλίμονό σου». «Να μην χαρώ τα Viagra μου βασίλισσά μου».

Χαρούμενη η βασίλισσα πλήρωσε τον πονηρό αλχημιστή και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της ρωτώντας τον καθρέφτη της αν είναι η ομορφότερη. Αυτός δεν έπαψε στιγμή να της λέει την αλήθεια, κι αυτή έζησε ευτυχισμένη με την απάντηση που πίστευε οτι της δίνει ο καθρέφτης.

Τώρα μάλιστα. Τώρα μπορούμε να πούμε οτι έζησαν τουλάχιστον αυτοί καλά.

Οσο για μας, συνεχίζουμε να σπάμε τον έναν καθρέφτη μετά τον άλλον και να ψάχνουμε τον πονηρό αλχημιστή.

Βαλεντίνος με στρίνγκ και γραβάτα

Ερχεται και ο Βαλεντίνος. Αντε πάλι κόκκινες καρδούλες, αρκουδάκια, σοκολατένιες καρδιές, αγάπες και λουλούδια. Και πες ρε αδερφέ οτι το ξέχασες ή κάνεις οτι το ξέχασες. Επανάσταση. Κράμερ εναντίων Κράμερ, Λαζόπουλος εναντίων Καρβέλα, Κούγιας εναντίων Βατίδου, Παπανδρέου εναντίων Βενιζέλου και πάει λέγοντας. Δεν έχεις επιλογή. Αρκουδάκι, λουλούδια, κανά εσωρουχάκι (αυτό τουλάχιστον κάτι λέει) και τραπέζι στο αγαπημένο της εστιατόριο.

Ασχετο......Εχεις μετρήσει ποτέ πόσες φορές πρέπει να τρέχεις για δώρα για μια γυναίκα? Για σήκωσε δαχτυλάκια.....Ονομαστική εορτή, γενέθλια, επέτειος γνωριμίας, επέτειος γάμου, γιορτή γυναίκας, γιορτή μητέρας, Αγ Βαλεντίνος. Αν βάλεις και τα Χριστούγεννα που πρέπει να έρθει ο Αη Βασίλης, και μίζα απο τη Siemens να έχεις τσιμπήσει, δύσκολα τα βγάζεις πέρα.

Πάμε όμως στο Βαλεντίνο. Το πως την περιμένω κάθε χρόνο αυτή τη μέρα δεν λέγεται. Ο ρομαντισμός ξεκινάει απο το πρωί στο γραφείο, όπου παρευλαύνουν όλες οι "Κατίνες" με την καθιερωμένη ερώτηση. "Γιορτάζεις σήμερα?" Αν πεις όχι στιγματίζεσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου ως ανέραστος, ρεμάλι, φαλλοκρατικό γουρούνι και ουκ έστι τέλος. Αν πεις ναι πρέπει να πάρεις τη πιο αγαπησιάρικη έκφρασή σου, και να δώσεις αναφορά για το τι έχεις ετοιμάσει στη καλή σου, τι θα της πάρεις, τι δώρο της πήρες πέρσι, αν προλάβατε να τελειώσετε το δείπνο ή το κάνατε στην τουαλέτα του εστιατορίου, και αν αντέχεις μετά απο τόσες ώρες στο γραφείο ή πρέπει να πάρεις πολυβιταμίνες.

Η συνέχεια της μέρας ακόμα πιο συναρπαστική. Αντε ψάξε να βρεις καρδουλομάγαζο, αρκουδομάγαζο, ανθοπωλείο, και εσωρουχάδικο, όπου μάλιστα εύχεσαι να είχες βυζιά για να δώσεις στη πωλήτρια να καταλάβει τι μέγεθος θέλεις χωρίς να νομίσει οτι της κάνεις καμάκι.

Και αφού έχεις τραβήξει του Μανωλάκη τα πάθη στο γραφείο και στα μαγαζιά, πρέπει μετά να δείχνεις φρέσκος χαμογελαστός, ευδιάθετος και γιορτινός, γιατί......"μια φορά το χρόνο γιορτάζουμε αγάπη μου...." (ναι ε?)

Και όλα αυτά γιατί? Για να ανταλλάξεις ένα στρίνγκ με μιά γραβάτα. Αν φορέσω όλες τις γραβάτες που μου 'χει φέρει ο Βαλεντίνος, κάτι σε γαιτανάκι θα κάνω.....

Αντε καλό Βαλεντίνο!!!

Και για τους άντρες πελάτες του μαγαζιού πάρτε και οδηγίες για τα DON'Ts της μέρας.

Και για να μην μου κάνουν μουτράκια οι γυναίκες πελάτισες έχω και γι αυτές το δωράκι τους...

Επιτρέψτε μου να συστηθώ

Και επειδή μια εικόνα χίλιες λέξεις, τα λόγια είναι περιττά....

Ανθρωπος με Χιούμορ

Χιουμοριστική ατάκα: «Για να ικανοποιήσεις μια γυναίκα χρειάζεσαι δύο πράγματα. Σάλιο και υπομονή»
Γελάσατε ή μήπως όχι ???? Χχχμμμμ……

Σας έχει τύχει ποτέ να συνδέσετε λέξεις με πρόσωπα, πράγματα καταστάσεις ή συμπεριφορές επειδή δεν μπορείτε με ευκολία να αποδώσετε την εννοιολογική τους διάσταση? Ε….εμένα μου συμβαίνει συχνά. Μια δύσκολα οριζόμενη έννοια για παράδειγμα είναι αυτή του "Χιούμορ". Ε...την έννοια του χιούμορ λοιπόν την έχω συνδέσει με τον Θείο Κώστα!

Περιδιαβαίνοντας το ιντερνέτ πριν μερικές μέρες, έπεσα σε μια φράση που με κόλλησε για μερικά δευτερόλεπτα στο γυαλί. «Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ». Όλοι δεν τους λατρεύουμε άλλωστε? Τι έχουν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι που τους καθιστά αξιολάτρευτους? Ποια τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με χιούμορ? Είναι χάρισμα ή προκύπτει ως αποτέλεσμα εκπαίδευσης?

Ο Λουίτζι Πιραντέλο στο έργο του «Αισθητική του Χιούμορ» επισημαίνει ότι: «Το χιούμορ έχει αμέτρητες εκφάνσεις και ακόμα περισσότερα διακριτικά χαρακτηριστικά. Η προσπάθεια διατύπωσης ενός ορισμού ενέχει τον κίνδυνο, από τη μία, της εκ του σύνεγγυς μελέτης ενός ή δύο ενοτήτων και, από την άλλη, της αποκήρυξης πολλαπλάσιων δυσνόητων πλευρών του.» Να λοιπόν γιατί εγώ για την κατανόησή του το έχω συνδέσει με τον θείο Κώστα.

Ο θείος πολύ πρόσφατα άφησε στη ζωή μου ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ήταν ο άνθρωπος η συναναστροφή με τον οποίο ήταν απόλαυση. Μπορούσες να συζητάς για ώρες μαζί του, για τα πιο σοβαρά θέματα, και να γελάς ασταμάτητα. Ήταν ο άνθρωπος που λογοπαίζοντας διαμόρφωνε ακόμα και την δύσκολη κατάσταση της υγείας του σε ανέκδοτο. Αλλά δεν ήταν μόνο πομπός. Ήταν και δέκτης. Χρησιμοποιούσε τα αυτιά του για να ακούσει, και πολύ περισσότερο τα είχε και συνδεδεμένα με το μυαλό του για να επεξεργάζεται γρήγορα τα λόγια του συνομιλητή του. Και γελούσε. Όχι επιτηδευμένα, όχι υστερόβουλα, όχι συναινετικά. Γελούσε με την καρδιά του. Με την ασθενή καρδιά του, αλλά με ολόκληρη.

Καίτοι η ανάμνησή του μου προκαλεί συναισθηματική φόρτιση, που θολώνει την αντικειμενική του εικόνα, θα επιχειρήσω να δώσω κάποια από τα χαρακτηριστικά του προκειμένου να καταλάβω- εγώ πρώτος- την έννοια του χιούμορ.

Ο θείος λοιπόν διέθετε εκείνη την ποιότητα της φαντασίας που δίνει στις ιδέες μια αμφίβολη ή φανταστική όψη και προκαλεί το γέλιο με την δημιουργία ή τη περιγραφή κωμικών εικόνων. Θυμάμαι μια φορά, σε ένα λεωφορείο, βρεθήκαμε δίπλα σε μια ιδιαίτερα ευτραφή κυρία που φορούσε ένα εμπριμέ φουστάνι με τεράστια λουλούδια. Ο θείος έσκυψε στ’ αυτί μου και μου ψιθύρισε. «Πριν φορέσει το φόρεμα, τα λουλούδια ήταν μπουμπούκια». Ακόμα γελάω στην εικόνα της γυναίκας που φοράει ένα φόρεμα με μπουμπούκια, που πάνω της ξεχειλώνει τόσο που αυτά γίνονται τεράστια λουλούδια.

Είχε την ικανότητα να απομονώνει το αντιφατικό, το παράδοξο, το φαιδρό μιας κατάστασης και να το αποδίδει με αιχμηρό αλλά ταυτόχρονα κωμικό τρόπο. Μπορούσε να πει το πιο σκληρό πράγμα, να προκαλέσει γέλιο και να μην του αποδοθεί κακία.. Γιατί απλά δεν είχε κακία. Ήμουν σε νεαρή ηλικία όταν τον επισκέφτηκα με έναν φίλο, του οποίου τα μαλλιά είχαν αρχίσει πολύ νωρίς να αραιώνουν. Μιλώντας λοιπόν για τρίχες είπε την ατάκα που ο φίλος μου χρησιμοποιεί ακόμα και τώρα, ως καραφλός πλέον: «Μην αγχώνεσαι αγόρι μου. Εσύ μπορεί να έχεις λιγότερες τρίχες να λούσεις, έχεις όμως μεγαλύτερο πρόσωπο να πλύνεις.»

Ο θείος δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα χαρακτηρίζαμε αισιόδοξο. Ηταν μάλλον πεσιμιστής. Και αυτός ο πεσιμισμός του τον οδηγούσε σε μια διαρκή άρνηση του κατεστημένου. Και για να το διακωμωδήσει χρησιμοποιούσε την υπερβολή. Ακόμα και αυτή η υπερβολή του όμως ήταν πολύ προσεκτικά αιτιολογημένη και οριοθετημένη. Όταν ο Σημίτης ευχαρίστησε τους Αμερικάνους από το βήμα της Βουλής, με μια απίστευτη σοβαρότητα γύρισε και μου είπε «Ατυχη κοπέλα αυτή η Δάφνη. Ούτε τα βιάγκρα δεν πρέπει να τον πιάνουν αυτόν».

Ένα βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου με χιούμορ είναι ο αυτοσαρκασμός. Αυτός όμως προϋποθέτει ψυχική ισορροπία ικανότητα ενδοσκόπησης και αυτογνωσία. Και ο θείος Κώστας τα διέθετε. Δεν ήταν όμορφος άντρας. Ήταν και ο ίδιος καραφλός, ενώ στο πρόσωπό του κάτω από τα μικρά γυαλιστερά μάτια του προεξείχε μια μεγάλη και γαμψή μύτη που ο ίδιος αποκαλούσε… «το μυτάκι» του. Σε μια ταβέρνα στο θησείο, κάτω από τον βράχο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, κάποτε του είπα με πειραχτική διάθεση: «Θείε να ζητήσω να σου φέρουν ένα πιο φαρδύ ποτήρι για το κρασί σου?». Η απάντηση ήταν άμεση. «Μην άγχεσαι ανιψιέ. Η θειά σου έχει πάντα μαζί της μια ποτίστρα για παπαγάλους».

Ο θείος δεν απηύθυνε ποτέ χαρακτηρισμούς. Ούτε θετικούς ούτε αρνητικούς. Είχε την ευφυΐα να οδηγήσει την σκέψη των συνομιλητών του σ αυτό που ένιωθε για τον απέναντί του. Αντίθετα δεχόταν αναντίρρητα τους χαρακτηρισμούς που του προσήπταν, τους σατίριζε όμως με τέτοιο αιχμηρό τρόπο που τους ακύρωνε στη συνείδηση των συνομιλητών του. Δεν ξέρω αν υπήρξε άνθρωπος που τον χαρακτήρισε ποτέ «μαλάκα» (συνήθης χαρακτηρισμός, κυρίως ανθρώπων με ρηχό λεξιλόγιο) αλλά τον φαντάζομαι να απαντά μ αυτό το ήρεμο ακυρωτικό του φλέγμα «Εσυ μπορεί να είσαι δημοσιοσχεσίτης, εγώ όμως έχω και αυτογνωσία».

Η λαός λέει ότι το γέλιο μακραίνει τη ζωή. Για τον θείο όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον κρατήσει στη ζωή. Εζησε λίγο. Εζησε όμως όμορφα γιατί είδε την ζωή με χιούμορ. Την αντιμετώπισε με παραδοξολογία. Κι αυτή του το ανταπέδωσε. Τον έδιωξε τη στιγμή που απολάμβανε την αγαπημένη του θάλασσα. Τη στιγμή που έφευγε σίγουρα θα βρήκε κάτι έξυπνο να πει για τη ζωή.

Δεν ξέρω και δεν είμαι ο πιο ειδικός να απαντήσω αν το χιούμορ είναι χάρισμα ή επίκτητο χαρακτηριστικό. Αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω όμως είναι ότι ο άνθρωπος με χιούμορ είναι ευτυχισμένος. Γατί δεν υποφέρει. Γιατί έχει την ικανότητα να αντανακλά την φαιδρή πλευρά της ζωής. Να μην την απορροφά. Έχει την ικανότητα να αποκρούει την κακία των συνανθρώπων του. Να μην την προσλαμβάνει. Έχει την ικανότητα να βγάζει προς τα έξω ακόμα και την δικιά του ανεπάρκεια, το φυσικό του ελάττωμα. Ετσι ισορροπεί ο άνθρωπος με χιούμορ.

Και γω λατρεύω τους ανθρώπυς με χιούμορ.....

Ο Τρελός του Χωριού

Ο Τάκης ήταν ο "τρελός του χωριού" της μητέρας μου. Σ αυτές τις εποχές ο "τρελός του χωριού" αποτελούσε και το σήμα κατατεθέν του. Ο Τάκης ήταν ένας ήσυχος τρελός που η λόξα του περιοριζόταν στο να πιστεύει ότι ήταν βιρτουόζος του βιολιού. Δεν υπήρχε πανηγύρι στο χωριό αλλά και στα γύρω, που ο Τάκης δεν διεκδικούσε χρόνο στο πρόγραμμα. Και το χωριό ποτέ δεν του το αρνήθηκε. Όσο φάλτσα κι αν έπαιζε, όσο και αν δεν καταλάβαινες ούτε καν ποιόν ρυθμό προσπαθούσε να βγάλει, το χωριό του απέδιδε όσα αρμόζουν σε ένα γνήσιο καλλιτέχνη. Κι αυτός κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση, στεκόταν πάνω στο πάλκο, και με τα μάτια βουρκωμένα ατένιζε το μαγεμένο στη δική του φαντασία ακροατήριό του. Η πλάκα στον τρελό του χωριού ήταν δεδομένη αλλά πάντα καλοπροαίρετη και με ελαφριά καρδιά.

Τα χρόνια πέρασαν, τα χωριά ερήμωσαν και οι κάτοικοί τους στριμώχτηκαν στις μεγαλουπόλεις. Μαζί μ αυτούς και οι τρελοί των χωριών, που πλέον έψαχναν το νέο τους ρόλο. Στις μεγάλες πόλεις δεν μπορούσαν να έχουν το ακροατήριό τους, έχασαν το καλοπροαίρετο πείραγμα ανάσα στον ασταθή ψυχισμό τους, έχασαν κάθε δυνατότητα να βγάλουν την ψωνάρα τους προς τα έξω.

Τη λύση ήρθε να δώσει η τηλεόραση. Ο κόσμος των τηλεοπτικών σταρ είχε πλεόνασμα έξυπνων, όμορφων, γκλαμουράτων, δήθεν και άλλων ελκυστικών κατηγοριών. Κάποιοι θυμήθηκαν τον "τρελό του χωριού" και συνέλαβαν την ιδέα του "τρελού του γυαλιού". Εκπομπές όπως τα "Παρατράγουδα" το "Χρυσό Κουφέτο" το "Όλα" αλλά και μεσημεριανές κουτσομπολίστικες παραγωγές, έδωσαν και πάλι το πάλκο στην καταπιεσμένη λόξα να εκτονωθεί. Λίγο έως πολύ είναι πλέον γνωστά ονόματα ο "Παρασκευάς" ο "Κατέλης" ο "Catman" η Ελένη Λουκά αλλά και εσχάτως η Ρούλα που κλαίει για τον Αλβανό. Τραγούδια, συνεντεύξεις, φώτα, δημοσιότητα. Ο,τι ακριβώς χρειάζονταν για να βγάλουν τον καταπιεσμένο ψυχισμό τους.

Η μορφή της πλάκας όμως άλλαξε. Δεν γινόταν πλάκα για την πλάκα. Γινόταν πλάκα για την τηλεθέαση. Για το χρήμα. Δεν ήταν καλοπροαίρετη. Ηταν υστερόβουλη. Για τους ίδιους όμως δεν είχε διαφορά. Σκοπός τους ήταν να βγάλουν προς τα έξω το καταπιεσμένο ταλέντο που πίστευαν ότι έχουν. Δεν είχαν συναίσθηση της γελιότητάς τους. Μόνο αποδοχή ζητούσαν. Το χειροκρότημα που έκανε τα μάτια του Τάκη να βουρκώνουν.

Τα πράγματα όμως στην εποχή μας αλλάζουν γρήγορα. Με ταχύτητα ο κόσμος μας πέρασε από την εποχή του χωριού, στην αποξένωση της πόλης και με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα στην αποξένωση των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού. Δεν αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον μας με τα μέσα που μας προίκισε ο Δημιουργός μας. Δεν μιλάμε, πληκτρολογούμε. Δεν αγγίζουμε, κάνουμε click. Δεν τσακωνόμαστε, κάνουμε delete.
Και ο τρελός? Ο ψωνισμένος? Υπάρχει? Είναι εδώ? Εχει θέση στη νέα μορφή κοινωνικής συναναστροφής?

Κάποιοι το έπιασαν το νόημα. Ας τους γκρουπάρουμε λένε σε χωριουδάκια και σίγουρα θα βρούνε το τρελό τους. Τον "Τρελό του δικτύου". Ετσι φτιάχτηκαν το 360, το Spaces, to Multiply και ουκ έστιν αριθμός. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από τις προσδοκίες των δημιουργών. Το internet δεν μπορούσε να επιβάλλει ούτε κοινωνικούς ούτε ηθικούς κανόνες. Ακόμα και αν τους επέβαλλε δεν θα μπορούσε να τους ελέγξει. Ότι έκρυβε βαθιά μέσα του καταπιεσμένο ο καθένας βρήκε επιτέλους χώρο να το εκφράσει. Άλλος να προβάλλει το φωτογραφικό του ταλέντο, άλλος την κλίση του στη ζωγραφική, άλλος να μοστράρει το καλογυμνασμένο κορμί του, άλλος την μαγειρική του τέχνη, άλλος το συγγραφικό του ταλέντο άλλος την σεξουαλική του αγωγή, και τελειωμό δεν έχει η λίστα της καταπιεσμένης λόξας.

Στο χωριό όμως κανένας δεν ανέβηκε να πάρει ένα άλλο όργανο να σιγοντάρει τον Τάκη. Στη TV κανένας από τους τηλεθεατές δεν βρήκε ένα από τους "Τρελούς του γυαλιού" να μοιραστεί την τρέλα μαζί του. Στο internet όμως όλοι παίρνουμε το πληκτρολόγιο για να επικροτήσουμε, να αντιτεθούμε, να συναινέσουμε στη καταπιεσμένη λόξα του δικτυακού συγχωριανού μας. Γινόμαστε έτσι κοινωνοί και του δικού του χαβά. Και η τρέλα μεταδίδεται. Και οι τρελοί δεν γίνονται απλά περισσότεροι, αλλά και πιο πολυδιάστατα τρελοί.

Και γω ένας από αυτούς. Σε λίγο τελειώνω και αυτό το blog μου. Θα σταθώ περιχαρής στο πάλκο της σελίδας μου, θα υποκλιθώ βαθιά ως άλλος Τάκης και θα βρω παρηγοριά στο θερμό σας χειροκρότημα. Και μετά ικανοποιημένος από την απήχηση που είχα θα κοιμηθώ ήσυχος, με την ελπίδα ότι έστω και ένας μικρός αριθμός χειροκροτημάτων ήταν χωρίς υστεροβουλία.
Μέσα μου όμως θα ξέρω πάντα ότι ο Τάκης ήταν πιο κερδισμένος τρελός από μένα. Γιατί ήταν ο μόνος τρελός του χωριού Εμένα ποιος λογικός θα με χειροκροτήσει????

ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΙΚΟΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ? ? ? ? ?

Μπλογκοκουβέντες

Η λέξη blog επιλέχθηκε ως η πιο δημοφιλής του 2004, αφού σύμφωνα με τους εκδότες του αμερικανικού λεξικού Merriam Webster οι περισσότερες αναζητήσεις στο περιεχόμενο του εν λόγω ηλεκτρονικού λεξικού κατά τη διάρκεια του 2004 αφορούσαν τη σημασία του συγκεκριμένου όρου.Τι είναι όμως μπλογκ? Τι καλείται μπλόγκινγκ?

Ο επικρατέστερος όρος που χρησιμοποιείται για το μπλογκ στην Ελλάδα είναι "Ιστολόγιο".Αντιγράφω λοιπόν απο την Wikipedia:
Ένα Ιστολόγιο (επίσης: μπλογκ, blog ή weblog) είναι μια διαδικτυακή έκδοση που αποτελείται από περιοδικά άρθρα (συνήθως σε ανάστροφη χρονολογική σειρά).
Ο όρος blog είναι σύντμηση του web log (WeBLOG). Οι δύο όροι αρχικά εμφανίζονταν μαζί, μέχρι που ο συντετμημένος τύπος καθιερώθηκε και χρησιμοποιείται πλέον και ως ανεξάρτητος όρος. Το blog είναι ένας μικρός προσωπικός ή ομαδικός ιστοχώρος» εξηγεί ένας blogger, που ονόμασε το δικό του ημερολόγιο «Istologion-gr». «Σε μία εκδοχή του, είναι ένα δημόσιο διαδικτυακό ημερολόγιο, σε μία άλλη φίλτρο και σχολιασμός ειδήσεων, απόψεων και γεγονότων. Τελικά, είναι ένας μηχανισμός δυναμικής δημοσίευσης κειμένων, εικόνων και ήχων για όσους θέλουν να εκφράσουν τις σκέψεις, τις απόψεις, τις αναλύσεις και τα εσώψυχά τους μέσω των ιστοσελίδων τους».

Στην Ελληνική μπλογκοαργκώ όμως έχουν ήδη πλαστεί λέξεις που περιγράφουν τους αντίστοιχους διεθνής όρους και μάλιστα δίνουν και μια πιο παραστατική πλευρά των εννοιών, αλλά και την ελληνική οπτική στο μπλόγκινγκ. Μια σύντομη περιήγηση σε ελληνικά μπλογκς είναι αρκετή για να βρεις τα παρακάτω:

• Μπλογκόκοσμος: "....βρίσκεις εδώ μέσα μπλογκόκοσμο και μπλογκοκοσμάκη..." ή "....ρε σε τι παλιομπλογκόκοσμο ζούμε?"
• Μπλογκοκουρμπέτι: "τόσα χρόνια μέσα στο μπλογκοκουρμπέτι ...."
• Μπλογκογειτονιά: "βρέέέέέχει, στη μπλογκογειτονιάαα..."
• Μπλογκοκενωνία: αυτό φοριέται πολύ, ιδίως όταν συντάσσεται με το «άτιμη» ή το «πουτάνα» και δηλώνει αγανάκτηση από bloggers που δεν ασχολείται κανείς μαζί τους...
• Μπλογκοχώρα: Η χρήση του υποδηλώνει τις ηγετικές τάσεις του χρήστη.
• Μπλογκομπάχαλο: χρησιμοποιείται απο άτομα με υψηλές κυρίως απαιτήσεις. Χαρακτηριστική φράση «ρε τι μπλογκομπάχαλο είναι αυτό?»
• Μπλογκοδιάροια: Συμπτώματα: Πάνω απο 3 μπλογκς ημερησίως. Αντιμετώπιση: Βρες δουλειά.
• Μπλογκοπαίγνια: "Α μπε μπα μπλογκ, του κείθε μπλογκ..."
• Μπλογκοπαίχτης: "Βγαίνεις και τα φυλάς"
• Μπλογκοπλάνος: Χαρακτηρίζει κυρίως τα πολιτικά μπλογκς, αλλά και μπλογκέρς που προσφέρουν μέχρι και ταξίδια σε ειδηλιακά νησιά με όλα τα έξοδα απλήρωτα, για να προσελκύσουν το αντίθετο φύλο.
• Μπλογκοζητιάνος: "Τι να ποστάρω...τι να ποστάρω...Ας κάνω μια βόλτα σε άλλους μπλογκόκοσμους."
• Μπλογκοκλέφτης/τρα: Ο/Η κοπυπέιστ
• Mπλογκορίχτης/τρα: Συνώνυμο του «μπλογκοπλάνου», με τη διαφορά οτι ο μπλογκορίχτης/τρα χρησιμοποιεί ως δόλωμα την ευαισθησία, την ποίηση, τον ρομαντισμό. Εμφανίζεται κυρίως την περίοδο του Αγ Βαλλεντίνου.
• Μπλογκομάγαζα: Τα sites με bloggthings όπως κουιζάκια, emoticons, animated pictures, κλπ
• Μπλογκοψώνια: "Ψώνισα κάτι βιντεάκια απο το youtube....μούρλια". Ο όρος χρησιμοποιείται και μεταφορικά για τον χαρακτηρισμό ανθρώπων που γιορτάζουν όταν στη γειτονιά τους έχει λαική.

Είναι φανερό οτι και στην Ελλάδα το μπλόγκινγκ έχει ξεπεράσει το νηπιακό στάδιο, και διάγει την παιδική του ηλικία, με όλα τα χαρακτηριστικά της.

Η νέα τάση στη διεθνή μπλογκόσφαιρα είναι το βίντεομπλόγκινγκ:

Αυτό που ελαφρώς με φοβίζει στο Ελληνικό μπλογκινγκ είναι η εφηβεία του. Πολύ σύντομα θα δούμε όρους όπως: "μπλογκοτσόντα", "μπλογκοριάλιτι", Μπλογκοαννίτα" κλπ.....