Ήταν κάθε μέρα εκεί και με περίμεναν. Και 'γω επιστρέφοντας από το σχολείο σταματούσα πάντα έξω από την βιτρίνα και τα χάζευα. Ήταν μπλε, δερμάτινα με δυο κόκκινες ρίγες σε κάθε πλευρά, με λαστιχένια σόλα και πλαστικές τάπες. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και αυτά που φορούσαν οι παίκτες της αγαπημένης μου ομάδας. Δεν είχα φορέσει ποτέ μέχρι τότε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια. Η καινούρια δερμάτινη μπάλα του Γιάννη ήταν πολύ βαριά για να την κλωτσάς με τα πάνινα μπλε Sportex. Αυτά όμως, τα μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με τις δυο κόκκινες ρίγες σε κάθε πλευρά , σίγουρα θα έτρεχαν πολύ γρήγορα και θα κλωτσούσαν πολύ δυνατά. Μ' αυτά θα ήμουν ασυναγώνιστος στη μπάλα στο προαύλιο των Τριών Ιεραρχών.
Τα είχα ζητήσει από τον πατέρα μου αλλά όλοι οι μήνες που μεσολάβησαν από τότε είχαν πολλά έξοδα. Αυτά όμως με περίμεναν καρτερικά. Και γω τώρα είχα πάρει την απόφασή μου. Θα τα αγόραζα με τα χρήματα που θα μάζευα από τα κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Ξύπνησα από τις έξι τα ξημερώματα. Τρόμαξαν οι δικοί μου όταν με είδαν ήδη ντυμένο, πλυμένο και έτοιμο να φύγω. Κατάλαβαν που πήγαινα από το τρίγωνο που κρατούσα στο χέρι.
"Να προσέχεις"
"Θα προσέχω. Καλημέρα"
"Να πας και στην κ Μαρία την ανάπηρη. Και στον κυρ Χρήστο τον μανάβη. Σε περιμένει και ο κύριος ……."
Δεν πρόλαβα να ακούσω το τελευταίο όνομα. Είχα ήδη βγει στο δρόμο. Ετσι κι αλλιώς θα περνούσα από όλους. Σε λίγο είχα συναντηθεί και με τον Μάνο και τον Αυγουστή.
Μέχρι το μεσημέρι είχαμε περάσει από όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά της γειτονιάς. Παντού χαμόγελα, ευχές και εορταστική διάθεση. Το απόγευμα σειρά είχε ο ηλεκτρικός. Πέντε στάσεις και επιστροφή. Και κάθε στάση αλλαγή βαγονιού. Μέχρι το βράδυ το μερίδιό μου ήταν πάνω από το μισό της αξίας της γιορτινής χαράς μου.
Το σκηνικό επαναλήφθηκε και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μόνο που τότε, το μεσημέρι είχα ήδη συγκεντρώσει πάνω από το ποσό που χρειαζόμουν. Έπρεπε να προλάβω και το μαγαζί, μερικά τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου ανοικτό. Πήγα σπίτι, φόρεσα την αθλητική μου φόρμα, μετά πέρασα από το ψιλικατζίδικο του Λάμπη και άλλαξα τα ψιλά που είχα στη σακουλίτσα μου με χαρτονομίσματα και…..ήμουν έτοιμος. Τα πόδια μου ήταν πρησμένα από τον ποδαρόδρομο, αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν. Σε λίγα μόνο λεπτά θα ήμουν εκεί.
Στάθηκα έξω από την βιτρίνα νικητής πάνω από τον κατατροπωμένο αντίπαλο. Το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στο γνωστό ράφι. Όμως αυτά δεν ήταν πλέον εκεί.
"Είχατε κάτι μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με κόκκινες ρίγες στη βιτρίνα" κατάφερα να αρθρώσω με αγωνία.
"Τι νούμερο φοράς? Έχω ένα μόνο ζευγάρι στην αποθήκη".
Δυστυχώς ήταν δυο νούμερα μικρότερα.
" Θα ξαναφέρω" μου υποσχέθηκε όταν είδε την απογοήτευση στα μάτια μου, που μάλλον είχαν ήδη βουρκώσει. "αλλά μετά τις γιορτές"
Γύρισα σπίτι. Ούτε τα γλυκά, ούτε η ζεστή γιορτινή ατμόσφαιρα, ούτε το στολισμένο δέντρο, ούτε τα δώρα που περίμεναν κάτω απ αυτό να ανοιχτούν, μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Το βλέμμα μου έπεσε στο τρίγωνό μου και μετά στα πρησμένα πόδια μου. Τόσος κόπος για το τίποτα. Τόσος αγώνας και στο τέλος ηττημένος.
Όχι. Δεν ήταν έτσι. Είχα πει τα κάλαντα σε τόσο κόσμο. Μου χαμογελούσαν. Τους ανταπέδιδα. Μου εύχονταν. Τους ευχαριστούσα. Μου πρόσφεραν. Τους ευχόμουν. Και τα παπούτσια? Δεν πειράζει. Θα τα πάρω όταν τα φέρει. Είχα περάσει καλά και αυτό μετρούσε. Για αυτό ήταν οι γιορτές. Για να πω τα κάλαντα, για να κάνω τους γύρω μου να χαρούν και να χαρώ και 'γω μαζί τους.
Σηκώθηκα και ξαναπήρα το τρίγωνο στα χέρια μου. Είχα ακόμα μια αποστολή να εκπληρώσω. Ισως την πιο σημαντική.
Βρήκα τους γονείς μου στη κουζίνα. Στάθηκα στη πόρτα και με την πιο καθαρή και μελωδική φωνή που διέθετα άρχισα να λέω τα κάλαντα. Στην αρχή σάστισαν. Η συνέχεια της αντίδρασής τους ήταν η πιο φυσιολογική. Με αγκάλιασαν, με φίλησαν, μου ευχήθηκαν. Με πήραν από το χέρι και με οδήγησαν στο στολισμένο δέντρο. Μαζί με ένα ακόμα φιλί μου έδωσαν και ένα όμορφα τυλιγμένο με φαρδυά κόκκινη κορδέλα πακέτο. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τα μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με τις δυο κόκκινες ρίγες σε κάθε πλευρά.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Τα μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με τις δυο κόκκινες ρίγες σε κάθε πλευρά δεν υπάρχουν πια. Ούτε το τρίγωνό μου, ούτε η γειτονιά μου, ούτε κάποιοι από τους ήρωες της ιστορίας μου. Εγώ όμως θέλω να το ξαναζήσω. Και θα το ζήσω. Θα σταθώ απέναντί σας, στη καινούρια δικτυακή μου γειτονιά και κάνοντας την αγριοφωνάρα μου όσο μελωδικότερη γίνεται, θα σας πω τα κάλαντα.
Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού την θείαν Γέννησιν να πω στ' αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει. Οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτήσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων ο Βασιλεύς των ουρανών και Ποιητής των όλων.
Και αν εσείς θελήσετε να μου κάνετε ένα δώρο, αν είπα…..αν, μοιραστείτε μαζί μου μια δικιά σας γιορτινή ιστορία.
Μέσα από την καρδιά μου,
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Τα είχα ζητήσει από τον πατέρα μου αλλά όλοι οι μήνες που μεσολάβησαν από τότε είχαν πολλά έξοδα. Αυτά όμως με περίμεναν καρτερικά. Και γω τώρα είχα πάρει την απόφασή μου. Θα τα αγόραζα με τα χρήματα που θα μάζευα από τα κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Ξύπνησα από τις έξι τα ξημερώματα. Τρόμαξαν οι δικοί μου όταν με είδαν ήδη ντυμένο, πλυμένο και έτοιμο να φύγω. Κατάλαβαν που πήγαινα από το τρίγωνο που κρατούσα στο χέρι.
"Να προσέχεις"
"Θα προσέχω. Καλημέρα"
"Να πας και στην κ Μαρία την ανάπηρη. Και στον κυρ Χρήστο τον μανάβη. Σε περιμένει και ο κύριος ……."
Δεν πρόλαβα να ακούσω το τελευταίο όνομα. Είχα ήδη βγει στο δρόμο. Ετσι κι αλλιώς θα περνούσα από όλους. Σε λίγο είχα συναντηθεί και με τον Μάνο και τον Αυγουστή.
Μέχρι το μεσημέρι είχαμε περάσει από όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά της γειτονιάς. Παντού χαμόγελα, ευχές και εορταστική διάθεση. Το απόγευμα σειρά είχε ο ηλεκτρικός. Πέντε στάσεις και επιστροφή. Και κάθε στάση αλλαγή βαγονιού. Μέχρι το βράδυ το μερίδιό μου ήταν πάνω από το μισό της αξίας της γιορτινής χαράς μου.
Το σκηνικό επαναλήφθηκε και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μόνο που τότε, το μεσημέρι είχα ήδη συγκεντρώσει πάνω από το ποσό που χρειαζόμουν. Έπρεπε να προλάβω και το μαγαζί, μερικά τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου ανοικτό. Πήγα σπίτι, φόρεσα την αθλητική μου φόρμα, μετά πέρασα από το ψιλικατζίδικο του Λάμπη και άλλαξα τα ψιλά που είχα στη σακουλίτσα μου με χαρτονομίσματα και…..ήμουν έτοιμος. Τα πόδια μου ήταν πρησμένα από τον ποδαρόδρομο, αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν. Σε λίγα μόνο λεπτά θα ήμουν εκεί.
Στάθηκα έξω από την βιτρίνα νικητής πάνω από τον κατατροπωμένο αντίπαλο. Το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στο γνωστό ράφι. Όμως αυτά δεν ήταν πλέον εκεί.
"Είχατε κάτι μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με κόκκινες ρίγες στη βιτρίνα" κατάφερα να αρθρώσω με αγωνία.
"Τι νούμερο φοράς? Έχω ένα μόνο ζευγάρι στην αποθήκη".
Δυστυχώς ήταν δυο νούμερα μικρότερα.
" Θα ξαναφέρω" μου υποσχέθηκε όταν είδε την απογοήτευση στα μάτια μου, που μάλλον είχαν ήδη βουρκώσει. "αλλά μετά τις γιορτές"
Γύρισα σπίτι. Ούτε τα γλυκά, ούτε η ζεστή γιορτινή ατμόσφαιρα, ούτε το στολισμένο δέντρο, ούτε τα δώρα που περίμεναν κάτω απ αυτό να ανοιχτούν, μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Το βλέμμα μου έπεσε στο τρίγωνό μου και μετά στα πρησμένα πόδια μου. Τόσος κόπος για το τίποτα. Τόσος αγώνας και στο τέλος ηττημένος.
Όχι. Δεν ήταν έτσι. Είχα πει τα κάλαντα σε τόσο κόσμο. Μου χαμογελούσαν. Τους ανταπέδιδα. Μου εύχονταν. Τους ευχαριστούσα. Μου πρόσφεραν. Τους ευχόμουν. Και τα παπούτσια? Δεν πειράζει. Θα τα πάρω όταν τα φέρει. Είχα περάσει καλά και αυτό μετρούσε. Για αυτό ήταν οι γιορτές. Για να πω τα κάλαντα, για να κάνω τους γύρω μου να χαρούν και να χαρώ και 'γω μαζί τους.
Σηκώθηκα και ξαναπήρα το τρίγωνο στα χέρια μου. Είχα ακόμα μια αποστολή να εκπληρώσω. Ισως την πιο σημαντική.
Βρήκα τους γονείς μου στη κουζίνα. Στάθηκα στη πόρτα και με την πιο καθαρή και μελωδική φωνή που διέθετα άρχισα να λέω τα κάλαντα. Στην αρχή σάστισαν. Η συνέχεια της αντίδρασής τους ήταν η πιο φυσιολογική. Με αγκάλιασαν, με φίλησαν, μου ευχήθηκαν. Με πήραν από το χέρι και με οδήγησαν στο στολισμένο δέντρο. Μαζί με ένα ακόμα φιλί μου έδωσαν και ένα όμορφα τυλιγμένο με φαρδυά κόκκινη κορδέλα πακέτο. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τα μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με τις δυο κόκκινες ρίγες σε κάθε πλευρά.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Τα μπλε δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με τις δυο κόκκινες ρίγες σε κάθε πλευρά δεν υπάρχουν πια. Ούτε το τρίγωνό μου, ούτε η γειτονιά μου, ούτε κάποιοι από τους ήρωες της ιστορίας μου. Εγώ όμως θέλω να το ξαναζήσω. Και θα το ζήσω. Θα σταθώ απέναντί σας, στη καινούρια δικτυακή μου γειτονιά και κάνοντας την αγριοφωνάρα μου όσο μελωδικότερη γίνεται, θα σας πω τα κάλαντα.
Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού την θείαν Γέννησιν να πω στ' αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει. Οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτήσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων ο Βασιλεύς των ουρανών και Ποιητής των όλων.
Και αν εσείς θελήσετε να μου κάνετε ένα δώρο, αν είπα…..αν, μοιραστείτε μαζί μου μια δικιά σας γιορτινή ιστορία.
Μέσα από την καρδιά μου,
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
